Parmezanowe muuuu

Rano w Rosate podjechał autokar z innym włoskim kierowcą, Albertem, którego od razu zapytałam o język. "English? Little". No, to jako dawny belfer od angielskiego co do niewyuczalnych i krnąbrnych przemawiać musiał, stwierdziłam, że jest doskonale. va bene! Dam sobie radę i z Albertem :) 

Ruszamy w Region Emilia

Tak prezentuje sie kraina mlekiem i parmezanem płynąca:

Nasze pierwsze kroki skierowaliśmy do producentów tego mleka. Farma na 600 mlekodajek a wraz z przychówkiem - 1000 sztuk. I stoi toto pod dachem, łąki zielonej nie ogląda i daje mleko 100% sianowe. Tzn. nie sianowe bo mieszankowe: słoma, siano i "suplementy diety" :)

Dojenie przyprawiło mnie o zawrót głowy:



Pracownicy najpierw myją oianką cycuszki



a potem przypinają ciągawki

 

Tu się leje to włoskie emiliowe mleko, a niepostrzeżenie w innej oborze:
produkcja następców producentów :

Pilot wycieczki, nie "na swoim kierunku" ma najwyraźniej szczęście :)

Maluchy hodują się pod osobnym dachem:

A teraz parmezan. Najprawdziwszy włoski z tego 100-procentowego beztrawowego mleka.

Ubrali nas od stóp do głów i idziemy zgodnie z procesem produkcyjnym.

Po wymieszaniu mleka formuje sie z tego takie wielkie bochny:

I to sobie stoi chyba ze dwa tygodnie a potem przenosi się je na prawą stronę tego pomieszczenia

gdzie są przewracane co godzinę:

Nie wiem, czy te tatuaże są obowiązkowe ale może dodają smaku :)


Po iluś tam tygodniach te wielkie gomóły zatapiane są w roztworze nasyconym soli. Nie pamiętam na jak długo

I utwardzone solą idą do magazynu:

Taki jeden serek waży 40 kg, a na jego wyprodukowanie potrzeba ok 600 litrów mleka!

Przekrajanie takiej baryły też wymaga kunsztu i wprawy, a robi się to drutem!

Potem można już sobie podważać specjalnym nożykiem dowolne kawałki

Ważną rzeczą jest, aby wewnątrz tych wielkich bębnów serowych nie było bąbli powietrza. Dawniej obstukiwano je specjalnym młoteczkiem, żeby wysłuchać puste miejsca. Teraz .... rentgen !

Wychodząc z mleczarni można było kupić w sklepie firmowym różnej wielkości "punty". Poprosiłam o "punta piccolla" mając na względzie lot do domu :)

W drodze po ziemi włoskiej

 Z Mediolanu wywiózł nas Nicola do miasteczka Rosate, gdzie wyznaczono nam hotel. Z mojego okna widziałam "fosę", czyli szybko płynący kanał, a za nim pole ryżu!!! Nie wiedziałam że w Lombardii, jedynym regionie Włoch, uprawia się ryż. No, w końcu Mediolan ma swoją potrawę "risotto po mediolańsku".
Stamtąd będzie następnego dnia po drodze do krów. W końcu pilotowałam weterynarzy, co "w krowach robią" :)
Przyjechaliśmy po południu, słoneczny dzień, do kolacji ok. 4 godzin, więc idę "w miasto". I wsadzam obiektyw w każdy szczegół, który mnie interesuje:

Looknięcie w podwórko

Po drodze, przy głównej uliczce mijam zapomniany kościół bez wejścia... Czyżby włoskie życie małomiasteczkowe aż tak się "zbrukselizowało" ?

Nadal jestem przy głównej uliczce i podziwiam skrzynki na listy:

I ze zdziwieniem dostrzegam kotary na zewnątrz drzwi, a nie, jak wydaje się logiczne pod kątem ocieplenia, od wewnątrz:

Najwyraźniej inaczej traktujemy temperaturę :)

Mijam jeszcze Babę, hehe:

I ośrodek katolicki. No, jednak wiara ich nie opuszcza, uff!

Dochodzę wreszcie do centrum, czyli tradycyjnego rynku z kościołem i zabytkową budowlą, pięknie odpicowaną:

Kościół św. Stefana a blisko wejścia przypomnienie o Roku Wiary:

w środku boczne ołtarze za szybami. Dalej na południe Europy okaże się, że te szyby są prawie wszędzie:

Po drugiej stronie placu wejście na zabytkową plebanię:

I za bramą piękny ogród:

W drodze powrotnej do hotelu poszłam na całość: w dwóch tamtejszych lodziarniach wchłonęłam mrożone litry pyszności, które nakładane są łopatkami - kto tam słyszał o jakichś gałkach? I jedna taka łopata w lodziarni bliżej centrum kosztuje 1€ a w następnej, dalej od centrum, o 13 centów drożej, ale w tej był szyld, że "produkcja własna". Autentyczność w cenie.
I tak tanio! W Londynie jedna gałka kosztuje ponad 2 funty !!

Z Rosate prosta droga do krów .....